Legendy, historie, opowiastki

[Gość Matys]

Miejsce gdzie każdy może opowiedzieć jakąś ciekawą fortową legende, a jest ich wiele:)

Dla zachęty ja pierwszy.

Historia dotyczy fortu 45a "Bibice", część osób na tym forum już ją słyszała, ale daję ją tu dla innych użytkowników.

 

W bibicach teren nad rzeką Bibiczanką, zwany też Rzyczyskiem nigdy nie cieszył się wśród mieszkańców najlepszą sławą. W końcu było to miejsce, gdzie u bram Krakowa rozegrała sie nie jedna potyczka. To tutaj Czarniecki potykał sie ze szwedami, w pobliskich zagajnikach kryli się przed moskalami powstancy z 1863 roku, przechodzili tędy do pobliskiego Bostowa powstańcy Kościuszkowscy. Zbłąkanych dusz tam nie mało i podobno straszy. Mieszkańcy zwali te miejsce gaikiem zapomnienia, bo szczególnie nocą traciło się tam zmysł orientacji, a wielo osób krążyło po pobliskich polach szukając drogi do domu. Zanim austryjacy wybudowali tam murowany fort stał tam szaniec ziemny, na którym pewnej nocy Szymon Liczboń (polak pełniący służbę u austryjaków) pełnił wartę. Obchodząc swój posterunek usłyszał zbliżające się do nigo jęki i szczękot łancuchów. Poprosił kolegę aby go zastapił na posterunku, a sam udał się w kierunku, skąd te głosy dochodziły. W penym momencie, kiedy uszedł już spory kawałek drogi, jeki ucichły i nagle pojawiłay się tuż za nim, odcinając mu drogę do ucieczki. Przestraszony Szymon zapytał:

Czego duszo potrzebujesz? Odpowiedż brzmiała:Chrztu Na to Szymon przeżegnał się i powiedział: Skoro jesteś pan, to ja ciebie chrzczę Jan, a skoro jesteś panna, to chrzczę ciebie Anna. Odgłosy umilkły, jednak kiedy Szymon był już blisko swojego schronienia znów usłyszał jeki, ale o wiele głośniejsze, jakby kika duchów prosiło o chrzest. Przestraszony żołdak schował się w szańcu, zamykając sie drewnianymi drzwiami, w tym momencie usłyszał mocne uderzenia w drzwi. Całą historię opowiedział swoim kolegom, jenak oni nie uwieżyli, aż do momentu gdy zobaczyli wypalony odcisk dłoni na drzwiach. Po skończonej służbie wojskowej Szymon Liczboń wybudował murowaną kapliczkę z krzyżem (1873 rok). Stoi ona do dziś przy głównej Bibickiej ulicy.

 

Ile w tym prawdy nikt nie wie, ale jeżeli jesteście ciekawi szczegółów to w Bibicach znajduje sie miejscowa izba regionalna, którą opiekuje się Henryk Banaś, tam można sie dowiedzieć na ten temat więcej.

 

Teraz wasza kolej ;)

[rower1025]

to może ja opowiem ciekawostkę związaną z Twierdzą :D

 

otóż polskie słowo "kościół" pochodzi od łacińskiego zwrotu castellum - co oznacza twierdzę ;).

[rower1025]

Wszystkim te ciekawostki znane, ale może ktoś tutaj ich nie zna... ;)

 

•W 1914 roku, w bezpośrednim otoczeniu fortu 53a Winnica ćwiczyły przed wyruszeniem na front oddziały strzeleckie ówczesnego brygadiera, Józefa Piłsudskiego.

 

•A inną ciekawostką jest to że w ciemnym wnętrzu fortu 48 „Batowice” znajduje się ołtarz satanistów. Nie radzę zaglądać tam samemu ;) Chyba że szukacie mocnych wrażeń, ja miałem okazję tam być i naprawdę zostanie mi to wspomnienie na całe życie ;)

[Gość Matys]

"ołtarza statanistów" niesty nie widzałem. Gdzież on sie znajduje, i jak wygląda?

[rower1025]

nie będę ci psuł smaczka :mrred:

 

wejdziesz do fortu.... kieruj się sercem :mrgreen: i znajdziesz :D, a wtedy... :bone:

 

;)

[Gość Lukasz]

na "fajne" spuścizny "kultury" satanistycznej można się natknąć w bunkrach pod Będzinem :devil:

ale tak na poważnie był tam ktoś kiedyś - ja jako młody i głupi (teraz jestem starszy ni nie twierdzę że mądry) byłem tam dwa razy powiedzmy że "legalnie" oj daleko się chodziło ale fakt faktem wrażenie niesamowite

[fortyck]

To tak jak z niejakim miejscem (miejscami) w Forcie Batowice ;)

 

Niektórzy nasi użytkownicy wiedzą na ten temat więcej :lord:

 

Choć nie ma to jak wieczorem się wybrać na jakiś fort :mrgreen: wtedy wyobrażnia płata przeróżne figle :mrred:

[Gość Lukasz]

a właśnie, czy ma ktoś z was jakieś dokładniejsze dane co do "zniknięcia" wartowników z Fortu Skała? Wczoraj czytałem coś niecoś na ten temat, ale nie powiem, iż chciałbym doczytać więcej.

Matys, Krydo, Wojciech - wy macie niezłe wiadomości odnośnie fortów więc może wspomożenie moją ciekawość - innych użytkowników też oczywiście się to tyczy

[Wukasch]

Szanowny imienniku - niestety to nawet nie legenda - to bajka z tym zniknięciem...

[Gość Lukasz]

Bajka nie bajka, film sobie można wkręcić...

Tak czy inaczej nawet takie drobne mistycyzmy powoduję delikatne ciarki na plecach, nawet jak wydają się mało prawdopodobne

[Gość Lukasz]

Jak znajdę chwilkę czasu to wam opiszę małego paranormala jaki mi się kiedyś przytrafił...

[Tatarczuk]

Z tym zniknięciem to chodzi o tez ze podobno w zamknietej wierzy ile pamietam znikneli i następna warta ich nie zastała

Nie pamiętam tego dokładnie ale ktos mi to opowiadał chyba Ty ale nie wiem , w kazdym razie warto poszukać pare stron internetowych o legendach bo czasai ludzi tworzą takie rzeczy i wstawiają nawet niezłe opowiadania - legendy niektóre naprawde mrożą krew w żyłach jak coś znajde to wstawie na forum...:D

[Krydo]

Znikniecie z fortu Skała przestaje być tajemnicze... W kronice klasztornej na Bielanach jest wpis, że tego dnia za brame zostało przyjetych kilkunastu męzczyzn przejawiających chęć pozostania braciszkami. Po jakimś czasie zostali rozparcelowani do innych klasztorów. Czy to było masowe powołanie, czy może ucieczka przed służbą wojskową :? 8) :?

[Tatarczuk]

w 1923 roku przystąpiono do rozbiórki ruin fortu nr XIII w Przemyślu, w ramach szerszej akcji rozbierania pozostałości przemyskich fortyfikacji. Do rozsadzania kolejnych kondygnacji obiektu użyto ekrazytu, po mniej więcej dwóch tygodniach dotarto do partii parterowych.

 

Po oczyszczeniu korytarza "(...) robotnicy ujrzeli we wnęce żelazne drzwi, których na planie wcale nie było. (...) Przypuszczając, że drzwi prowadzą do kanału, kazano robotnikom je wyjąć. Następnie jeden z nich, wiedziony ciekawością, zaopatrzywszy się w latarkę , samotnie zszedł po schodach w dół. Raptem rozległ się jego stłumiony krzyk (...) ujrzeli go na schodach, tuż przy wejściu (...) twarz miał bladą i wykrzywioną w straszliwym grymasie (...)."

 

Następnie do podziemia zeszedł kierownik robót wraz z czterema robotnikami. "Na dole ciągnął się długi korytarz z szeregiem drzwi po obu stronach(...)" Za tymi drzwiami znajdowały się małe i puste pomieszczenia. Korytarz kończył się "(...) obszerną halą ze studnią. Stąd wybiegały dwa korytarze, tworząc łącznie z poprzednim literę Y." W salach znajdujących się na końcu jednego z nich robotnicy znaleźli walające się resztki konserw wojskowych, ubrań itp. W jednej z nich, za zamkniętymi drzwiami stała " mara okropna, upiorna, nagi kościotrup, obrośnięty masą splątanych siwych włosów(...)" W innym pomieszczeniu znaleziono też kości człowieka.

 

Wieczorem, po przybyciu policji "upiora" wydobyto na światło dzienne. Okazał się być straszliwie wycieńczonym człowiekiem, słabym, zbolałym, oślepniętym i oniemiałym. Odwieziono go do szpitala, gdzie tejże nocy skonał. Wdrozone przez policję śledztwo wykazało ( na podstawie znalezionego w rupieciach pamiętnika) iż znaleziony w podziemiach człowiek był rosyjskim żołnierzem, który na chilę przed kapitulacją twierdzy w marcu 1915 roku trafił do austriackiej niewoli i wraz ze swym towarzyszem został zamknięty w kazamatach fortu. W trakcie wysadzania werków przed kapitulacją zawaleniu uległ korytarz będący jedynym wejściem do podziemi, w których przebywali zapomniani Rosjanie. Obaj przetrwali w zamknięciu odżywiając się zgromadzonymi tam zapasami oraz pijąc wodę ze studni. Po pewnym okresie czasu jeden z nich (podobno sztabskapitan Nowikow) popadł w depresję i popełnił samobójstwo. Drugi, korzystając z zapasu świec prowadził zapiski, odmierzał też czas z pomocą specjalnie spreparowanej beczki na wodę ( jedno opróżnienie beczki trwało półtorej doby). Oto fragmenty zapisków:

 

- "Opowiedzieliśmy sobie wszystkie tajemnice swojego życia, rzeczywiste i urojone, skrytykowaliśmy wszystkie przeczytane książki i dzieje świata, graliśmy w najrozmaitsze gry, urządzaliśmy przedstawienia teatralne, polowaliśmy na szczury walcząc o rekord, wreszcie znienawidziliśmy się..."

-"Nie mamy dnia ani nocy, jednostajność wrażeń, wieczna ciemność i cisza, mdły zapach, wilgotne ściany i konserwy. Przygniatający bezwład czasu, chwila i miesiąc niczym się nie różnią, zawieraja jednakową treść, pustka i nicość..."

-"Wylałem 90 beczek wody, a Nowikow wypił wszystek rum (z zapasów fortu - przyp. mój Karl Kuk). Trzeźwy i ponury chodził po korytarzu. Obliczył rozchód sucharów i bluzgnął cyniczną prawdę, przed którą broniliśmy się prawie dwa lata: w tym grobie nie ma żadnej nadziei, czeka nas głodowa śmierć, obłęd... Był bez litości dla mnie, bo nie miał jej dla siebie: blachą poderżnął sobie gardło i długo rzęził, miotajac się we własnej krwi. Zamknąłem trupa w sali, pozostałem sam..."

-"Słuchałem jak gra cisza niby organy kościelne... latały języki światła... blask, dzwony i chór... Nie spałem, cisza dźwięczy a ciemność świeci..."

-"702 beczki. Przestawiam porządek świata, w obronie życia: sen jest moją rzeczywistością, a rzeczywistość - ciężkim snem. Nie znoszę go, bo dręczy mnie, ale ciało ma swoje wymagania, zresztą jem i piję bardzo mało. Zasypiam natychmiast, gdy o tym pomyślę..."

-"1001 beczka. Ciemności dały mi więcej, niż dać może ludziom tyleż arabskich nocy. To co kidyś układało się dowolnie w migawkowe obrazy podczas snu i gorączki, widzę teraz plastycznie, na jawie. Moja świadoma wola tworzy nowe kształty, wśród których obcuję (...) mknę w przestworzach z gwiazdy na gwiazdę, rozkazuję żywiołom, wchłaniam wszystkie dźwięki, barwy i aromaty świata, zmieniam kształty, ginę i rodzę się..." (długotrwała izolacja od bodźców zewnetrznych powoduje całkowitą deprywację sensoryczną jednostki - przyp. mój, Karl Kuk)

-"Nie znam żadnych granic i zakazu, bo wszystko ulega mojej woli, której jestem panem. (...) Radość rozsadza mi piersi, próżno silę się ujać uczucie w słowa, które są dalekim echem. Ale już gaśnie moja ostatnia świeca..."

 

Na ile wiarygodna jest opisana powyzej historia?

 

i podobna historia tylko z innego miejsca

 

Bunkier umierającego słońca

Tego widoku nigdy nie zapomni. Mimo że upłynęło już 50 lat, pamięta te twarze, kredowobiałe, bledsze od papieru. Najpierw wyszedł jeden. Na oczy założono mu czarną opaskę. po chwili drugi. Spojrzał w słońce i ... umarł.

 

Jak długo można siedzieć pod ziemią? Miesiąc, dwa, pół roku? Co robi człowiek stłoczony z innymi na niewielkiej przestrzeni wiedząc, że jedyne wyjście jest zasypane, a u góry czyhają wrogowie? Pytania te zadawałyśmy sobie podczas próby wyjaśnienia jednej z największych gdyńskich tajemnic ostatniego półwiecza. Pierwszy raz o zasypanych Niemcach usłyszałyśmy od członka fundacji na Rzecz Odzyskania Zaginionych Dzieł Sztuki "Latebra". Opowiadał mi o tym emerytowany wojskowy -zwierzył się podczas penetrowania gdyńskich podziemi Mariusz. - Na lotnisku w Babich Dołach jest bunkier, w którym przez osiem lat po wojnie ukrywali się Niemcy, Przeżyło kilku, ale po wyjściu zmarli.

 

To jakaś niesamowita historia!

 

Czyżby w Gdyni miał powtórzyć się dramat, jaki w latach dwudziestych przeżyli żołnierze radzieccy, uwięzieni przez prawie osiem lat w Twierdzy Modlin? ( powinno być w twierdzy Przemyśl ) Pisali o tym historycy, jednak o powojennych więźniach Babich Dołów nigdzie nie było nawet wzmianki. Sensacjom tym zaprzeczył komandor Henryk Janicki, który przez lata służył w Babich Dołach. Owszem, słyszał o zasypanych Niemcach, ale nie trafił na nikogo, kto widziałby ich na własne oczy. Ot, jeszcze jedna legenda. Wspomniałyśmy o tym w artykule, opublikowanym w "Wieczorze Wybrzeża" z 9 lutego. Na odzew nie trzeba było długo czekać. Do redakcji zadzwonił Władysław Dawidowski z Wejherowa - Milczałem przez lata, bo byłem zobowiązany tajemnicą służbową - stwierdza nasz informator. - Zdecydowałem się opowiedzieć o tym po przeczytaniu artykułu. Kiedy żył jeszcze mój szef z Wojskowego Przedsiębiorstwa Budowlanego "Wybrzeże", dyrektor techniczny inż.- Bucholz, usłyszałem od niego. Póki jest komuna, musisz, milczeć. Opowiesz o wszystkim, gdy będzie wolna Polska. Po przyjeździe do redakcji pan Dawidowski sprawiał wrażenie, jakby chciał wycofać się z wcześniejszych zobowiązań. Bał się?

 

Długo trzeba go było przekonywać..

 

W latach 1946-1949 pracowałem w ściśle tajnej firmie WPB - relacjonuje. - Dokonywaliśmy inwentaryzacji budowlanej torpedowni w Babich Dołach i na Zatoce Puckiej. Opisywaliśmy również schrony naziemne i podziemne. W Babich Dołach stacjonowali wówczas Rosjanie. Te osiem lat siedzenia pod ziemią to rzeczywiście bzdura. Oni byli tam tylko trzy lata...

Tego jesiennego dnia 1948 roku razem z Janem Bazendowskim natrafili na kolejny nieznany schron. Mieli go tylko zinwentaryzować. Tymczasem odkryli wielką zagadkę. Z ziemi wystawały rury wentylacyjne. Po pewnej chwili Dawidowski usłyszał jakieś stukanie...

To tak, jakby pod ziemią było życie! - opowiada świadek tamtych wydarzeń. - Nie wydawało mi się - moje przypuszczenia potwierdzili dwaj robotnicy, którzy pomagali w robotach mierniczych. Pobiegłem do dyrektora.

Przerażony zlożyłem mu meldunek. A on na to: "Władek ty chyba sobie jednego walnąłeś!".

Po tygodniu Dawidowski wrócił do bunkra. Coś nie dawalo mu spokoju...Stanął obok rur i nasłuchiwał.

 

Powtórzyły się stuki

 

Pojechaliśmy do rosyjskiego dowódcy, którego nazwiska nie pamiętam. Ten komandor wziął swoich ludzi, którzy zaczęli kopać. Trwalo to kilkanaście dni i nocy. Nie ulegalo wątpliwości że na dole jednak jest życie!

Tego widoku pan Władysław nigdy nie zapomni. Nagle rosyjscy żołnierze wyprowaqdzili na zewnątrz człowieka w szczątkach niemieckiego munduru. Twarz miał bielsza od kartki papieru! Oczy przewiązano mu ciemna opaską. Zapytal po niemiecku: "Polacy, czy Rosjanie?" Ktoś odpowiedział, że Polacy. Wtedy jeniec odetchnął z ulgą. Zapytał jeszcze, czy wojna już się skończyła. Następny Niemiec spojrzał w słońce. Upadł na ziemię i zmarł.

Tego pierwszego przewieziono do szpitala. Przed śmiercia zdążył jeszcze opowiedzieć, co działo się pod ziemią.

Rosjanie otoczyli bunkier. Przez tydzień nikogo nie wpuszczano do srodka. ponoć w podziemiach znaleziono jeszcze 15-17 ciał bunkier wybudowany był jako magazyn żywnościowy. Na początku pewnie działał jeszcze wewnętrzny agregat i świeciły lampy. Potem pozostały tylko świece. Zapas na lata, podobnie jak żywności i wody.

Po tygodniu udało mi się wejść do środka - wspomina pan dawidowski. - Zobaczyłem plątaninę podziemnych korytarzy. W niszy jednego z nich urządzona była kaplica! Niemcy zostali uwięzieni w bunkrze w ostatnich dniach walk. Jedna z bomb spowodowała zasypanie włazu do bunkra. Niemiec, który przeżył opowiadał podobno, że uwięzieni ludzie urządzili w lochach państwo. prowadzili prywatną wojnę, podzielili się na dwie przeciwne frakcje, walczące na śmierć i życie. Strzelali do siebie w ciemnosciach, rozjaśnianych blaskiem świec. Jeden esesman zwariował - obwołal siebie księdzem. Wybudował ołtarz i kazal się modlić, W jednym z pomieszczeń składano ciała zabitych i zmarłych. Woń rozkładajacych sie ciał była nie do wytrzymania.

 

Koszmar!

 

Władysław Dawidowski obiecuje wskazać nam miejsce, gdzie przed prawie 50 laty odnaleziono Niemców. Na tym terenie nadal mieści się jednostka wojsk lotniczych. dzięki życzliwosci kmdr. Jana Statecznego możemy rozpocząć poszukiwania. Towarzyszy nam kmdr. Andrzej Kubiszewski, a nieocenioną pomocą służy dysponujący ogromną wiedzą historyczną i żyłką poszukiwacza dowódca kompanii ochrony, st. chor. Marek Kwiatkowski

W 1945 roku przez 13 dni broniło się tutaj od 30 do 50 tysięcy Niemców - mówi Marek Kwiatkowski. - Między innymi zakończyła tu żywot V Dywizja Pancerna, wsławiona walkami pod dowództwem gen. Rommla w Afryce. Sam naliczyłem tutaj kilkanaście bunkrów. schronów podziemnych, stanowisk ogniowych. Nasz teren, obejmujący 78O ha, należy do pierwszej strefy zagrożenia niewypałami. Prawie nikt nie zapuszcza się poza utarte ścieżki. Ziemia cały czas rodzi zardzewiałą śmierć...

Na brzgu znajdowano nawet broń z czasów wojen szwedzkich. Sam chor. Kwiatkowski widział muszkiet zakończony paszczą smoka, jeden z zawodowych wojskowych znalazł rapier. Z czasów II wojny światowej nasz przewodnik uzbierał bogatą kolekcję - lornetki, maski przeciwgazowe, sztućce i oczywiście broń wszelkiej maści.

 

Wyruszamy na poszukiwanie bunkra.

 

Pomaga nam w tym także odręczny szkic sporządzony przez innego świadka tamtych wydarzeń. Tadeusz Kulaga z Wrzeszcza służył przez lata w Babich Dołach. Namalował na kartce gdzie usytuowane jest tajemnicze podziemie. Odszukanie go nie jest sprawa łatwą. Przez prawie pół wieku wiele się zmieniło. Niektóre bunkry używane są do dziś przeż wojsko. Tam nie wejdziemy. Część jest zasypana. Brniemy przez zaspy śnieżne...

Do 1952 roku rządzili tu Rosjanie - mówi Marek Kwiatkowski, - Dysponowali jakimiś planami, byli święcie przekonani, że w którymś z bunkrów ukryta jest Bursztynowa Komnata. Po kolei wysadzali podziemne tunele. Niemcy pozostawili pułapki minowe. W czasie jednej z takich akcji zginęło sześciu żołnierzy radzieckich.

Stajemy nad głębokim jarem - W zboczu widać betonowe wejścia.

To chyba tutaj - mówi z wahaniem Władysław Dawidowski. Jeśli prowadzi tam tunel wysoki na 220 cm, to...

 

mamy nasz bunkier

 

Niestety Marek Kwiatkowski wybija nam z głowy zejście w głąb jaru.

Byłem tam - ostrzega, można wejść tylko w krótki korytarz, reszta została zasypana. Przy wejsciu natrafiłem na pajęczynę linek, potrącenie których groziło wybuchem miny!. Na szczęście nad morzem jest duża wilgotność powietrza, to uratowało mi życie.

Jednak jar znajduje się za daleko od miejsca zaznaczonego na planie Tadeusza Kułagi. Poza tym pułapki minowe pozostawili Niemcy, więc nie pasuje do relacji świadków. Jedziemy w inne miejsce,szeroka droga, obok skarpa.

Jest jeszcze jeden bunkier który bierze pod uwagę nasz przewodnik. Po tylu latach trudno o stu procentową pewność. Niestety ten bunkier jest również zasypany, a wejście prowadzi jedynie do niewielkiego pomieszczenia.

Teraz już wiem - stanął przy wejściu Władysław Dawidowski. To murowane. Właśnie z tego otworu wyszli Niemcy. Pamiętam dokładnie.

Niewiarygodne dotąd okazało się prawdziwe. Niemcy którzy przeżyli pod ziemią trzy lata nie są legendą, jak twierdzi wielu. Istnieli naprawdę a świadkowie tamtych wydarzeń żyją do dziś!

 

I jeszcze jedna tajemnicza sprawa

 

Władysław Dawidowski pamieta, że w serii "Tygrysa" została wydana książeczka pod tytułem "Gdy słońce gaśnie" Opisywano tam dramat uwięzionych Niemców. Niestety, mimo poszukiwań, nie trafiłyśmy na ślad publikacji. Pan Władysław twierdzi, że ktoś wykupił cały nakład. Ktoś z Niemiec... Czyżby relacja z podziemnego dramatu była tak bulwersująca, by mogła zaszkodzić czyjejś dobrej opinii? Kolejna zagadka...

1,2,3 marca 1996r. Wieczór Wybrzeża

Dorota Abramowicz Beata Jajkowska

[Tatarczuk]

Znalazłem tę historie na forum Tropicieli Tajemnic jest tam wiele takich histori moze nie tylko związanych z fortami,bunkrami czy innymi fortyfikacjami ale troche tego jest

 

 

 

Tropiciele Tajemnic

[Gość Lukasz]

srogie...

[PRO DEO]

Historia o Twierdzy Przemyśl jes fikcja literacką - sprawa juz dawno był wyjasniona. Na podstawie tej opowiesci powstał nawet film fabularny pt."Fort XIII". Niestety nie jest puszczany w telewizji, szkoda.